‘Ik dacht niet dat ik recht zou hebben op voedselhulp. Ik stond altijd aan de kant van degenen die helpen… en ineens stond ik aan de andere kant.’
Ze neemt contact op met de Resto du Cœur van Gembloux. Daar ontmoet ze Sandra, die zowel verantwoordelijke als maatschappelijk werker is. Het onthaal, door Sandra én de vrijwilligers, is warm, menselijk en zonder oordeel. Er volgt een sociaal onderzoek, waarna Valérie officieel begunstigde wordt.
Ze krijgt haar eerste voedselpakket. Ze woont haar eerste maaltijd bij. Ze ontdekt een plek van warmte, respect en ontmoetingen. Maar ook een innerlijke confrontatie.
‘Ik voelde me slecht. Ik wilde niet dat iemand me vroeg hoe het ging. Ik wilde het niet moeten uitleggen.’
Op die dag wordt er toevallig gefilmd in het centrum. Valérie stemt ermee in om te getuigen, met een wazig gemaakt gezicht. Ze dacht dat ze anoniem zou blijven. Maar kort daarna herkennen enkele ex-collega’s haar.
‘Ze zeiden me: ‘Dat is de mooiste boodschap die je ooit hebt gebracht.’ Dat raakte me diep.’
Achteraf beseft Valérie wat de impact van haar getuigenis was. Ze raakte mensen, schudde hen wakker en bracht een discussie op gang in haar vroegere werkomgeving.
‘We praten er nooit over dat het ons ook kan overkomen. Het is alsof het niet bestaat. Mijn verhaal gaf daar woorden aan.’
Valérie voelt de behoefte om weer iets te doen. Om nuttig te zijn. Om op een andere manier te bestaan. Met de toestemming van haar raadgevend geneesheer wordt ze enkele uren per week vrijwilliger, om haar sociaal isolement te doorbreken. Ze helpt bij de maaltijden, en later in de tweedehands kledingwinkel. Een rol die ze met veel gevoel en ervaring vervult.
‘Ik heb in de textielsector gewerkt. Ik weet hoe belangrijk kleding kan zijn voor je gevoel van waardigheid.’
Ze neemt ook deel aan seminaries van de Federatie, vergaderingen, de Manne du Cœur. Ze brengt ideeën aan, deelt haar ervaring, engageert zich. Ze wordt de brug tussen begunstigden, vrijwilligers en partners.
‘De Resto’s, dat is veel meer dan een voedselpakket. Het is een plek waar je opnieuw je plaats in de wereld krijgt.’
Valérie blijft begunstigde. Haar inkomen is nog steeds niet voldoende om er waardig van te leven. Voedselhulp blijft noodzakelijk. Elk jaar vernieuwt ze haar dossier, doet ze de administratieve stappen, deelt ze haar ervaring zodat anderen de stap durven zetten.
‘Ik kom elk jaar terug met mijn facturen, mijn budget. Alles wordt grondig nagekeken. En elk jaar is het bedrag lager.’
Sandra droomt ervan een babypakketdienst op te richten en zet zich volop in voor gezinnen, in lijn met haar opleiding als kinderverzorgster. Ze verdedigt ook de toegang tot cultuur en vrije tijd voor arme kinderen. Ze moedigt lokale samenwerkingsverbanden aan. Valérie vindt het gewoon belangrijk om tijdens haar paar uur vrijwilligerswerk het initiatief te steunen, gemotiveerd door de onwankelbare vastberadenheid en het enthousiasme van Sandra en de verschillende vrijwilligersteams.
Vandaag dwingt haar gezondheid haar om een pauze te nemen. Maar haar hart blijft bij Resto’s du Cœur. Ze wil zo snel mogelijk terugkomen en haar rol opnieuw opnemen, op haar tempo.
‘Ik mis de maaltijddienst. Het is een plek waar je banden opbouwt, waar je anderen met warmte kunt ontvangen.’
Ze weet nu wat de hulp van Resto’s du Cœur concreet betekent. Ze praat erover met haar naasten. Haar kinderen denken er zelfs over om zich later ook te engageren.
‘Ik heb altijd voor anderen gezorgd. Maar niemand had me ooit geleerd om aan mezelf te denken. Het was hier, tijdens mijn eerste sociaal onderzoek, dat iemand mij vroeg: ‘En jij… wat maakt jou gelukkig?’’
Dat was het begin van een nieuw hoofdstuk.
